Türk Halk Edebiyatı

405 Türkülerdeki Hayvan ve Bitkiler Üzerine Bir İnceleme Türk Halk Edebiyatı ve başka bir türküde geçen Kırım’dan gelirim at ım Arap tır Gizlenme Nemçeli, meydan burdadır (Öztelli 1972: 692) şeklindeki mısralarda, söz konusu güven duygusunun bir kaynağının at olduğu gayet açıktır. Alî Ufkî Bey’in kaydettiği türkülerde, özellikle Arap at, koç yiğidin kader arkadaşı olarak tanıtılmak- tadır: Arap at dır koç yiğidin bindügü Meydan arar köşe köşe döndüğü (Ali Ufkî ?: 153) Arap at dır cenk yüzünde yer aşan (Ali Ufkî ?: 153) Kuloğlu eydir, arab at a Binen yiğide aşk olsun (Ali Ufkî ?: 139) Benzer bir ifade de, Karacaoğlan’a aittir ve Genç Osman’ın dilinden şöyle seslenmektedir: Eğerlensin kır at ımın ikisin Fethedeyim düşmanların hepisin (Öztelli 1972: 710) At ın höyük sağrı, kalkan döşlüsü Kalem kulaklısı, çekiç başlısı Güzelin dal boylu, samur saçlısı Severim kır at ı, bir de güzeli (Öztelli 1972: 315) Eğin’in ardından akan Fırat’tır Ağamın bindiği demir kırat tır (Öztelli 1972: 87) Kır at a karar m’olur eşindiği zaman Dizgini boynuna geçtiği zaman Belden aşıp tozlu yola düştüğü zaman (Öztelli 1972: 427) Kırat köpüğünden düşman kanından Çizme dolup şalvar ıslanmalıdır (Öztelli 1972: 669) Haydan olur, huydan olur Arap atlar taydan olur Bu güzellik soydan olur (Öztelli 1972: 568)