Okuma çağındaki çocuklar okuyan ve okumayan olmak üzere iki kısma ayrılır, bunlardan okumayanlar esnaf olurdu. Okuyan çocukların kıyafeti (II. Abdülhamit devrinin birinci yarısına) 1905 yılına kadar üç etek entari üzerine çuhadan mintan şeklindeydi ve bu çocuklar bellerine şal kuşak sararlardı. Ankara’da ilk Maarif Teşkilatı kurulduktan sonra bu giysiler kaldırılmış, yerine pazen veya kumaştan içi astarlı uzun şalvarlar ve işlik ve pamuklu hırkalardan ibaret giysiler giyilmeye başlanmıştır. Daha sonraları ise elifiyeler, nihayetinde de ekonomik durumu iyi olanlar tarafından setre pantolonlar giyilmeye başlanmıştır. Yeni yetişen ve okumayan 13–14 yaşındaki esnaf çocuklarından efeliğe hevesli olanların giysileri biraz farklıydı. Bu gruptakiler yaşlıların giydiği kısa şalvarın biraz daha dar ve itinalı hazırlanmış modellerini giyer, efeler gibi işlik, yelek, fermani giyer, bele genişe bir kuşak takar, isteyenler bir de silahlık kuşanırdı. Efe olmak istemeyen gençler ise yaşlıların giydiği takımların daha dar ve gösterişli olanlarını giyerlerdi.