(Ebu’l-Berekate Hekari (1138-1208) Eğer ne yer, ne gök, ne de arş ise Padişahım kimin için güzel kıldı? Kendisinden güzellikleri yarattı ve ondan yarattı aşk dalını. Ondan yarattı aşk dalını. İzin verdi kudret kalemine. Muhabbet payına şükür ekledi. Padişahım büyük hükmü tahtındadır. Dağıttığı şey ise çokluk esaslardır. Gelin de görün böyle neye işarettir. Bu güzel nur nasıl da ünlüdür. İki cevherin incisi sokuldu içine. Biri gözse, öbürü beşerdir. Demek daha inciden çıkmamış Padişahım. Bu kadar aşikârken Sünnet, Kandil ve Yer yükselerekten Padişahıma sundular şikâyeti: Ya Allah, senden aşk dileriz. Bununla koyulaştırdık sohbeti. Dereceler ve setler yaptın Hakikat, şeriat, tarikati ayırdın. Sünneti saklıyken aşikâr kıldın. Padişahım inciyi aldı getirdi. Aşkı kattı içine Azizim açtı, aşikâr etti.

Padişahım sonra inciye ne söylediyse su içinden çekildi. Padişahım inciye söyledikçe su inciden çekildi. Padişahım bir ata binmiştir. Dolaşır dört bir yanı, Allah’ın evinde durup der ki: “Gel ey Hakk!” Su sızdı inciden. Padişahım bir merkebe bindi. Onu seyretti dört yar Laliş’ e’ sürdü, dedi: “Gel Hakk!” “Gel ey Hakk”, dedi, durdu Bir maya çaldı denize, deniz mayalandı. Bir duman tüttü ondan, onunla çatıldı yerin göğün on dört katı. Bu sefer gümüş bir sütunla temel yaptı o minbere. Şimdi hakkında konuşulan yer bir filiz daha verdi. Yerle göğün temeli diye. Muhtaç olmayan ve ebedi Padişahım, önce melekleri yarattın. Sonra cennet ve cehennemi...