Maniler Orta Asya’dan Anadolu’ya gelen Türk Halk Edebiyatı'nın bir nazım şeklidir. Anonim halk edebiyatı ürünlerinin en yaygınlarından olan maniler; düğünlerde, kına gecelerinde, kış gecelerinin sohbet ve yarenliklerinde, köy çeşmelerinin başında su doldurmak için beklerken, tarlada çalışırken ve dinlenme molalarında, kadınların ve genç kızların yufka ekmek yaptıkları sıralarda, her zaman ve zeminde söylenirdi.

• Allı yazma başında Tam on sekiz yaşında Murada ereceğiz Hıdrellez başında
• Su gelir akmayanan Dereyi yıkmayınan Seven yâre doyar mı?
• Uzaktan bakmaynan Su gelir daşa değer. Kirpikler kaşa değer. Öyle bir yar sevmişim Yedi gardaşa değer.

Kaynak: Osmaniye İl Kültür Turizm Müdürlüğü Arşivi